Uansett. Dette veldig spanande innlegget kjem på bakgrunn av at eg no har bestemt meg for å skrive nynorsk på bloggen. Det vert nok ikkje hardnakka god, gamaldags nynorsk med flotte ord som "Vindauga", "Røynd", "Von" og "Hugleik", for det er eg ikkje heilt komfortabel med, men det er eg heller ikkje med orda eg brukar no. Det er heilt unaturleg å skrive "Jeg", "ikke", "gjøre" og "spise". Eg får oppriktig vondt når eg skriv det, for det er ikkje meg. Det er heilt rart, men det skjer ein fysisk reaksjon i hjernen min når eg skriv "jeg" og "ikke". Det vert heilt tull, og eg kjenner eg vert litt sur. Kanskje eg har ein liten nynorsk krigar i hovudet, som vert sint på meg...?
Eg oppretta bloggen for å ha ein plass å samle tankar og minner frå tida som gravid. Det er utruleg greit å ha det her, så kan eg sjå tilbake på det i seinare tid og huske korleis det var. I tillegg ønska eg ein plass å legge oppskrifter. Det er veldig greit at dei ligg på nett, for då kan eg finne dei når eg er å handlar, og eg kan sende link til ei venninne dersom ho lurar på ei oppskrift. Eg hadde og håpa at bloggen skulle verke som ein motivator for å skrive ned oppskrifter. Det har den visst ikkje gjort... Eg er utruleg dårleg på å skrive ned kva eg har i maten når eg lagar den. Dette er veldig synd, for plutseleg lagar eg faktisk noko som er kjempegodt, men ikkje søren om eg får det til like godt ein anna gang! Det er forsåvidt òg grunnen til at nesten ingen av middagsrettane kjem på bloggen - eg har ikkje nøyaktig oppskrift på dei.. Fy. Kanskje det skal verte målet no framover? Bli flinkare å skrive ned oppskrifter medan du lagar dei!
Der vart det ein digresjon, gitt. Tilbake til poenget; bloggen skulle vere ein plass der eg kunne samle minner og oppskrifter. Ein plass der eg kunne skrive om korleis eg hadde det, og få lufte frustrasjon og bekymring. Ein frisone. Eg trur det blir meir naturleg for meg å ha frisona mi på nynorsk. Det var det eg egentlig skulle fram til med all denne utgreiinga mi.
Forøvrig synes eg det er vanskeleg å bruke bloggen heilt som ein frisone. Det kjem jo tross alt på nett. ALLE kan sjå det. I starten var det kun to-tre andre som hadde adressa til bloggen. No er det mange fleir. Eg trur egentlig ikkje at folk bryr seg så hardt om kva eg skriv eller meiner, men ein vil jo nødig såre nokon, eller forneme dei. Ta barneoppdraging til dømes. Det er så mange meiningar om det. Eg har lenge tenkt på å skrive eit innlegg om kva eg tenker og meiner om saka. Eller, eg har tenkt å skrive om mine tankar rundt korleis eg vil gjere det, og mine bekymringar i forhold til det, men så er det jo dette med ulike meiningar som ikkje er så lett. Sjølv om eg meiner noko, og til dømes søstra mi, eller ei nær venninne meiner noko anna, så betyr jo ikkje det at eg meiner ho gjer det heilt feil, eller motsatt (forhåpentlegvis). Sjølv om eg kjem til å gjere ting ansleis enn mine venninner har gjort, så trur eg ikkje dei sitt bak ryggen min og kviskrar at eg gjer det dårleg, og eg er ei fryktelig mor. Det same gjeld når eg seier/skriv mi meining. Det er bere slik eg tenker, akkurat no. Kan hende eg endrar meining i det knøttet er ute for alt eg veit, men eg meiner i alle fall ikkje at andre si meining er feil, eller at deira måte er dårleg. Berre ansleis. Det må vere lov! Håpar eg. Vonar eg.
Fant forresten denne når eg googla nynorskbileter.
Det er faktisk ei heilt oppriktig frykt hjå meg. At knøttet skal seie ting som "grøt". Så står me der og skrik til kvarandre då. "Da heite graut!" "Nei, grøøøt!" "Du får ikkje graut om du ikkje seie graut!" "Men, mamma, eg er sulten" "Da får so vera!!" Iiik! Sånn har visst eg det i hovudet mitt... Det er nemleg ikkje berre skriftspråket som er utvatna. Me snakkar òg meir og meir utvatna alle mann. Eg har merka stor forskjell etter å ha budd og jobba nokre år i Bergen. Uff. Best å passa på, så ikkje ungen skal "spise mat" og "gjøre lekser"!
Dette blei eit veldig merkeleg innlegg, men det får so vere!
♥
SvarSlett