Livredd

I helga fekk eg meg ein skikkelig støkk. Eg har aldri vore så redd i heile mitt liv, men heldigvis gjekk det bra.
Eg var på klubb med jentegjengen og Eirik ville ikkje sove. Etter mating og mykje byssing valgte eg difor å gå ein liten tur med vogna slik at han sovna. Det gjorde han og eg satt vogna på terrassen. Eg gjekk inn igjen og koste meg med babycallen rundt halsen.

Etter ei stund hørte eg grining i babycallen, og eg holdt den opp til øyra. Gråten var då vekke, men eg hørte framleis mykje skurring, så eg valgte HELDIGVIS å gå ut og sjå til han likevel. Eg opna terrassedøra og skjønte ingenting. Vogna var ikkje der! Det var bekmørkt og det regna ute. Alt gjekk veldig fort så eg huskar ikkje alle detaljar, men vogna hadde blåst av terrassen. Eg dundra på ruta inn til jentene, og spurta bort til vogna. Synet som møtte meg vil eg aldri gløyme. Vogna låg oppned, og eg fekk den opp så raskt eg kunne. Eg innsåg raskt at Eirik ikkje var i vogna lenger. Eg gjekk no fra å vere redd til å få panikk. Eg skjønte at han hadde falt ut av åpninga i vogna og no låg med ansiktet ned i grusen, med vognposen over seg. Hjarta dundra i brystet mitt og eg var så uendelig redd for at eg hadde mista Eirik. Eg tenkte virkelig at det var store muligheter for at det var så alvorleg. Ein 7 veker gamal gutt kunne vel ikkje fly utav ei vogn, og lande i grusen, uten større konsekvenser?! Alt dette tok maks 5 sekunder. Det er så rart at ein kan tenke og føle så utruleg mykje på så kort tid!

Eg fekk vekk vognposen og fekk Eirik i armane mine. Han hylskreik, og i ettertid skjønner eg jo at det var eit godt tegn, men der og då klarte eg ikkje å sjå noko som helst positivt i den situasjonen. Eg fekk han med meg inn i stua og la han ned på gulvet. No er detaljane endå meir uklare, men eg huskar at ei venninne fekk meg til å ta med meg Eirik opp i andre etasje for å roe han ned. Ho ringte til legevakten. Fram til no hadde eg vore ganske roleg og berre handla på instinkt, men no som andre overtok litt ansvar begynte eg å skjelve over heile kroppen og tårene trilla heilt ustoppelig. Eirik var framleis heilt hysterisk. Eg har tidlegare trudd at han har skreket av full hals, men der tok eg feil. Dette var heilt ansleis. Det var forferdelig. Han var virkelig livredd. Han skreik så fælt at han ikkje trakk pusten og eg fekk han ikkje til å feste seg på brystet. Eg innsåg at han var nok like redd som meg, og at det var min jobb å gjere det bedre! Eg fekk samla meg nok til at pulsen senka seg, og eg fekk trøsta han nok til at han greide å fokusere på brystet mitt og endelig kobla seg på for trøst! Tårene trilla framleis, og eg var så bekymra for at noko var galt, samtidig som eg var evig glad for at han såg ut til å ha det tålig greit.

Fleire av klubbjentene kom opp for å sjå til oss, og alle beroliga meg med at det var positivt at han skreik, og
at han bevegde alle lemmer fint, og at han no såg ut til å roe seg. Eg ville likevel inn på legevakten for å få bekrefta at alt var bra, og venninnna mi som hadde dei på telefonen hadde no forklart dei kva som hadde skjedd, og avtalt at me skulle berre komme innover.

Legen bekrefta heldigvis at alt var bra, og no i ettertid har det nok berre fått konsekvenser for meg, og ikkje for Eirik. TAKK OG LOV!

Eg blir framleis heilt skjelven når eg tenker på kor gale det kunne ha gått. Eg har gått igjennom det i hovudet hundrenvis av gangar. Eg er heilt sikker på at bremsa var på, og venninna mi som tok vogna opp etter alt dramaet har bekrefta at bremsa var framleis på. Det var ikkje så mykje vind den kvelden at dette "burde" ha skjedd. Eg har tidlegare vore redd for å ha vogna ståande ute pga mykje vind, men denne kvelden sveiv det meg ikkje eingang. Alle er heldigvis einige i det. Eg trur det må vere det alt for store regntrekket som har skylda. Det har nok fungert som eit slags segl, slik at heile vogna har letta. Nokon anna forklaring finn eg berre ikkje.

Takk og lov at eg gjekk ut. Tenk om eg hadde tenk "å, han slutta å grine, då sovna han vel igjen då". Babycallen hadde og falt utav vogna, og sidan den er så lett hadde den rulla vidare vekk. Det var difor eg ikkje hørte at Eirik grein lenger. Eg kjem i alle fall aldri til å ikkje sjekke! Det spørs om eg kjem til å gå i frå vogna ute igjen i det heile tatt.. Time will tell. Eg må prøve å tenke at det ikkje var min feil. Ingen kunne forutsjå at det skulle skje. Eg må fokusere på at det gjekk bra, og at Eirik har det heilt fint. Eg håpar at han ikkje kan huske det! Det er meir enn nok at eg må huske det. Plutselig berre dukkar heile scenen opp igjen i hovudet mitt og eg ser det heilt klart for meg. Eg ser vogna ligge der, og eg kjenner på den samme angsten eg hadde fredagen då eg innsåg at den stakkast vetle babyen min låg i grusen og skreik for livet!

I første omgang skal eg vente på det nye regntrekket som er bestilt (så skal eg manne meg opp til å legge han i vogna i det heile tatt), mens eg prisar meg lykkelig over at det gjekk så bra. Han fekk eit skrap under haka, men ellers slapp me unna med ein skikkelig støkk.

Baby i farta

Alle som kjenner meg veit at eg er ein over gjennomsnittet sosial person. Eg HATAR å kjede meg, og eg elskar å ha mange ballar i lufta. Eg trudde at dette kom til å endre seg når Eirik kom, men det ser ut til at det ikkje var tilfelle. Kanskje ikkje så rart i grunn, sidan det er slik eg alltid har vore?

I det siste har eg tenkt over om det hadde vore bedre for Eirik om me roa ned tempoet. I tillegg til vår daglige trilletur har me alltid ein eller to avtalar oppført i kalenderen. Det kan vere alt frå kontroll på helsestasjonen, babytreff eller kaffi hjå besteforeldre/oldeforeldre, til middag i Byn med studievenninner, shopping eller klubbkveld med jentegjengen.

Mr. O og eg har snakka mykje om korleis me vil oppdra Eirik både før og etter eg vart gravid, og me har alltid sagt at me skal gjere det me syns er riktig, og ikkje høyre på kva alle andre meiner. Det visste me jo at ikkje kom til å verte berre enkelt, men eg syns det er enda vanskelegare enn eg var forberedt på. Eg prøver å fortelle meg sjølv at ingen meiner noko slemt med råda og meiningane sine, men av og til føles det likevel slik. Eg veit sjølv at det ikkje alltid er lett å holde eit nøytralt uttrykk og tie med meiningar, men eg prøver alt eg kan å gjere det no når det kjem til det å vere foreldre. Eg reagerer jo på enkelte ting andre gjer òg. Ikkje at eg tenker dei er dårlege foreldre, eller at eg trur ungane deira tar skade av det, men eg tenker fleire gangar at "å, det hadde ikkje eg gjort" eller noko lignande. Likevel viser eg det aldri (trur eg), eg berre nikkar og smilar litt eller noko..

Når det kjem til det å dra med meg Eirik rundt om kring overalt, så må eg nesten berre følge magefølelsen. Eg føler innerst inne at det går heilt fint. Eg føl jo godt med på han, og ville aldri latt noko gå på bekostning av han. Dersom han ikkje finn roen over ein lengre periode så går eg heim. Han er jo den aller viktigste, og eg vil så gjerne gjere alt rett. Eg veit kor viktig dei valga me tar no er og at det me gjer no vil vere med å forme han for resten av livet. Det er litt av eit ansvar me har tatt på oss. 

No når eg las gjennom her hørtes det jo ut som om me aldri eg heime og kosar oss, men det er me så klart.
Me tilbringer mykje tid her, og det er så kjekt! Me les bøk, syng, pratar og hermar. Me går på tur rundt i huset og ser på lyset, skyggane og maleria på veggen - det er det kjekkaste Eirik veit! Me søv ofte ein liten sofalur oppå kvarandre, og det er det kjekkaste mammaen veit. Då kan eg sitte å stryke han over håret, lukte skikkelig på han, susse han i hjel og berre vere lykkelig. For ein deilig følelse det er å ha ein slik liten, varm og deilig klump på magen! Eg elskar å sjå på at han pustar, og eg prøver å memorere kvar einaste lille detalj med han. For eksempel måten han rynker på nasa medan han søv, og den skjønne spissen på øyra hans. Eg vert aldri lei av å berre sjå!

Vel, tilbake til det eg egentlig skreiv om, så har me konkludert med at me må jo berre gjere det som føles rett for oss. Me er aktive og sosiale begge to, og det vil naturlegvis prege oppveksten til Eirik. Eg var på festival høg-gravid, og ute på byn til langt på natt 2 dagar før termin, så Eirik er jo allereie vant med mitt tempo, og han ser ut til å tilpasse seg fint til det på utsida også. Sjølv om eg av og til er usikker på om me gjer ting "riktig", så er eg i alle fall heilt sikker på at me gjer så godt me kan, så får me kryssa fingrane for at det er godt nok :)

Eirik 6 veker

I går var altså Eirik 6 veker gammal, og i dag har me vore på 6-ukerskontroll. Han vog 5190 g, noko som betyr at han legg på seg rikelig (litt over gjennomsnitt, men han føl sin kurve perfekt). Han fekk vaksine for rotavirus, som er eit magevirus. Denne fekk han oralt, og sjølv om det var tydelig at det ikkje var heilt knall godtok han det heilt fint. Me fekk beskjed om at han kunne få litt kortvarig mageknip utover kvelden, hvilket han gjorde til de grader. Det varte heldigvis berre rundt ein time, men herre min kor han grylte. Stakkars liten. Barnelegen såg også til han på kontrollen, og alt stod bra til.

Ellers er det nesten litt vondt kor fort han veks og endrar seg. Sjølv om det er veldig kjekt at han er meir våken og motorisk med, så føler eg nesten allerede at han ikkje er heilt baby lengre. Me merkar stor forskjell berre sidan før helga! Han smilar meir og meir, og føl ting bedre og bedre med blikket. Han visar no tydeleg interesse når me les i boka hans. Det er stor stas!

 

Etter kontrollen reiste me til Åsane på elleville dagar. Eirik sov som ein stein i vogna si i fleire timar, så eg handla mykje meir enn planlagt sidan alt gjekk så fint! Endelig har eg fått meg bukser og gensere som passar! Det er litt irriterende å bruke pengar på klær, sidan eg ikkje har tenkt å bli verande i denne størrelsen så lenge, men ein føler seg jo meir vell i klær som passar. Det hjelper jo også på med 50-70 % salg! På salget fekk eg òg hukka med meg brune skolettar og skinnhanskar, så no matchar eg barnevogna ;)

 Eg har og hamstra regnklær og ull til Eirik, så no har han sikkert nok til han er 2 år (!!). Litt voldsomt - I know, men helldussen kor billig det var! EG ELSKAR SALG! <3

Dagane før Eirik kom til verda

Lørdag 29. august var som vanleg ein ganske hektisk dag. Me var som sagt på stand up på Os fredagskveld, og var ikkje i seng før i 4-tida natt til lørdag. Etter ein roleg frukost og litt husarbeid, vart eg med pappa på sjøen for å trekke garn og krabbeteiner. Eg kom heim rundt klokka 15, og klokka 16 skulle heile familien til foreldra mine for å ete krabbe. Eg skulle med andre ord berre springe gjennom dusjen og pynte meg litt før det bar vidare.

Plutseleg slo det meg at eg ikkje hadde kjent bevegelse den dagen. Eg hadde jo endelig begynt med kynnere, og dei hadde eskalert jevnlig sidan fredag. Det førte til at magen min var ganske hard heile tida, og eg prøvde å berolige meg med at det var grunner til at eg ikkje hadde kjent noko til Knøttet. Eg valgte likevel (så klart) å sette meg i sofaen med ein kopp te med mykje sukker i. Då dette ikkje gav resultat åt eg sjokolade og drakk cola. Då eg fremdeles ikkje kjente noko ringte eg Mr. O og fekk han til å komme heim, eg fant så ein red bull og helte innpå. Det var framleis ingen bevegelser å kjenne, og panikken steig. Eg ringte KK og var på telefonen med dei då Mr. O kom heim. Eg grein og klarte nesten ikkje formidle kva som var problemet. Til slutt fekk dei tak i essensen, og prøvde å berolige meg med at det nok var kynnerene som gjorde at eg ikkje kjente noko. Dei ville likevel ha meg inn på ein sjekk. No var klokka blitt så mykje at eg skulle ha vore på den utvida familiemiddagen, og Mr. O skulle snart ha reist på slektstevne. Det betydde at me måtte gje ganske mange folk ein eller annan informasjon. Me bestemte oss for å ikkje sei noko om bekymringa før me hadde vore på KK, og informerte alle om at kynnarane mine hadde eskalert, at eg syns det var svært ubehagelig og at me difor vart heime.

På KK kobla dei meg raskt opp til ein sparketest (CTG-cardiotokografi). Der fant dei hjertelyd, men det var ingen bevegelse. Det tok lang tid også der inne før dei fekk lokka fram bevegelse ved hjelp av svisker, appelsinjuice og voldsom trykking og poking på magen min. Til slutt våkna Knøttet til og dei konkluderte med at han hadde sovet ekstremt godt, men at han hadde det bra. Dei ville likevel ta ein UL for å vere heilt sikker. Den viste at alt stod bra til. Den bekrefta òg at hovudet var sunket godt ned i bekkenet.

Under sparketesten dei utførte fekk dei ikkje berre opp Knøtte sin hjerterytme og bevegelse, men også livmora sin aktivitet. Den viste at eg hadde kraftige, og regelmessige kynnere/rier. Dei utførte ein gynekologisk undersøkelse som viste 2 cm åpning, og konkluderte med at eg hadde maserier. Dei informerte meg om å ikkje få for store forhåpninger, då maserier kan vare lenge, eventuelt opphøre ei tid for så å komme tilbake. Me reiste heim etter å ha fått beskjed om å ringe dersom riene endra karakter og tok seg opp i intensitet.

Desse maseriene er ikkje akkurat koselige, men veldig vond var dei heller ikkje. Dei kom og gjekk og varierte i intensitet. Nokre gongar var det vondt og eg måtte på ein måte krølle meg saman. Det var vondt å strekke seg ut og stå oppreist. Andre gangar var dei berre irriterende som mensensmerter. Det var ikkje noko særleg å gå slik, og det blei ikkje veldig mykje søvn natt til søndag. Søndag, termindato, kom og gjekk, og alt var ved det same. Maseriene var der og dei irriterte, men etter å ha googla ein del innsåg eg at dette faktisk kunne vedvare over fleire veker, så eg bestemte meg for å berre bite det i meg og leve som normalt. Det resulterte i kaffibesøk heime hjå oss. Der fekk næraste familie metta nysgjerrigheten sin. Det hadde komt ganske mange smsar og snappar siste døgnet der folk lurte på om det hadde skjedd noko meir, om ting var i gang, om eg hadde det bra,  om eg trengte noko, og så videre.. :)

Mr. O fekk også brukt termindatoen til å gjere ferdig rampen utanfor (Han har vore  kjempeflink og snekra den heilt sjølv!). Den kom me på i siste liten at me trengte, då trappa opp til ytterdøra er altfor bratt til å få inn og ut ei barnevogn. Flaks at me kom på det, altså!

Me tok tidleg kveld, men også denne natta var noko søvnlaus. Til slutt må eg likevel ha sovna skikkelig, for då eg våkna var det plutseleg mandag og noko var ansleis!
Det var heilt tydeleg at riene var av anna karakter. Eg huska eg låg i senga og smilte for meg sjølv medan eg tenkte;

i dag er dagen eg vert mamma...

 Så vekte eg Mr. O :)

Vintage shorts

For første gong har eg sydd noko heilt på eigenhand! Det vil seie at Lisa ikkje har sydd det før meg, og dermed kunna hjelpt på kvar ein liten utfordring . Eg datt over bilete på pintrest, og likte shortsen godt. Framgangsmåte fant eg her.

 Alle sømmer er sydd med både enkelsøm og zigzagsøm

Du trenger:

• 0,5 meter stoff
• 4 knappar
• Strikk
• Symaskin og tråd

Begynn med å lage klar alle delar. Lag to frontstykker og to bakstykker. Husk at dei skal syast saman, så du må snu mønsteret mellom kvar del, slik at du får begge delane på retta når du snur dei mot kvarande. Du treng og to rektangler til seler, 50 cm x 7,5 cm, og to rektangler til å lage kanten i livet. Frontkant 25,5 cm x 7,5 cm. Bakkant 28 cm x 7,5 cm. Mønster kan du laste ned her, eller så har eg det på pdf, så om nokon ønsker det på mail, berre ta kontakt.

Sy frontane dine saman, og bakstykka saman. Rette mot rette. Sy ned til skrittet, og vent med å sy saman beina. Bruk gjerne rettetang/strykejern til å glatte ut sømmen din.

        

Plasser livbåndet som hører til fronten langs livet på fronstykket, rett mot rett, og sy saman.

Gjer det samme med bakstykket. Sy også ein kant langs tangs toppen av båndet, slik at det ikkje raknar opp seinere.

Fest så strikk i nedre del av livbåndet. Fest det først i midten med nåler, langs sømmen, så i sidene med nåler. Sy så fast sidene, så dei ikkje løsnar.

   
Brett livbåndet ned over stirkken (mot vranga) og nål det fast. Sy det så fast, men pass på at du ikkje syr fast strikken på innsida! Sy sakte, slik at strikken kan regulere seg etterkvart.

Då har tida komt for å sy fronten og baksida saman. Legg stykkene rett mot rett, og brett livbåndet som er sydd fast i fronststykket ditt ned over bakstykket. Sy så stykka fast, nedover langs beinet på shortsen.

 

Repeter på andre sida. Når du snur shortsen over på retta no, er det ein fin, nesten usynelig søm langs kanten.

 

Brett så ned livbåndet til fremsida. Snu over på retta, og sy det fast, i same spor som den forrige sømmen går. Slik unngår du enda ein søm. 

Sy så innersømmen langs beina.

 

Då gjenstår berre falden på sjølve shortsen. Brett opp 1 cm, og så 1 cm til. Nål fast, og sy.

Då gjennstår berre selane til shortsen. Brett dei på langs, rette mot rette, og sy dei saman. Vreng dei, og bruk rettetang/strykejern til å glatte ned sømmen. Brett inn endane, og sy igjen kanten.

   

Sy så knappar i shortsen. To på framsida, i livbåndet, og to på livbåndet bak, på innsida av shortsen. Eg brukte symaskina mi til å sy i knappar.

   

Til å lage knappehull på selane brukte eg og symaskina. Den har ein eigen knapphullsfot, som gjer det ganske lett. Det var ikkje berre berre, likevel, men etter ørten forsøk blei det heldigvis knapphull i selen til slutt!

 

Sprett opp innanfor sømmen, og voila. På selane som går ned på baksida av shortsen har eg lagd to knapphull. Dette er for å kunne justere lengden på selane. 

   

Her er det endelige resultatet. Eg er kjempefornøyd! :)

   

Eg innser at dette må vere ein av tidenes dårlegaste forklaring på "how to", og minnar om at eg har linka til den orginale framgangsmåten lengre oppe!